Zaterdag 13 oktober: het afscheid

Ook vanmorgen gaat de wekker vroeg in ons kleine huisje. We hebben niet zo goed geslapen, we zien allemaal tegen het moment van afscheid op. Klokslag 07.30 uur komen Bob en Dianne voorrijden, helaas kunnen we maar met z’n vijven in de auto en moeten we direct al afscheid nemen van Bob, een emotioneel moment. John en Mary zijn ook opgestaan om ons uit te zwaaien zodat Bob niet alleen achter blijft. Op het vliegveld moeten we ook afscheid nemen van Dianne, het is lastig het droog te houden. We beloven elkaar plechtig te gaan sparen voor een volgend weerzien.

De vlucht naar Singapore is weer met Singapore Airlines en we hopen dat deze dagvlucht wel aan onze hooggespannen verwachtingen voldoet. Qua service valt het ons ook deze keer een beetje tegen. De knappe stewardessen hebben stress, het loopt niet met het eten, de beroemde glimlach kan er vandaag niet vanaf. Het eten dat we uiteindelijk krijgen is wel met echt bestek, dat dan weer wel. Maar verder is het een prima vlucht, we draaien ons hand niet meer om voor 8 uur vliegen.

Bij aankomst in Singapore gaat het deze keer super snel, binnen een mum van tijd zijn we in ons hotel middenin de wijk Little India. In de omgeving barst het van de kleine restaurantjes dus de keuze voor Indiaas eten is snel gemaakt. Het eten is heerlijk. We besluiten direct door te gaan naar het Marina Bay Sandshotel waar op de kade om 20.00 uur een lichtshow is. We zijn net te laat voor een goede plek en zien het grootste deel van de lichtshow door de schermpjes van alle telefoons die voor ons worden opgehouden.

Het is een prachtige zwoele avond, zo lekker weer even in korte broek en t-shirt te lopen. We lopen op ons gemak naar de overkant en zien daar de show van 21.00 uur, ook weer indrukwekkend. Er heerst een super sfeer en we genieten volop van al het moois, fijn dat we dit hebben na alle emoties van vanmorgen. We lopen, onbedoeld, nog helemaal door naar Clarke Quay waar alles idyllisch verlicht is. Als we de metro bij ons hotel uitstappen is de hele straat verlicht, het is het Hindoeïstische feest van het licht. Inmiddels is het kaarsje bij onszelf wel uitgegaan, onze biologische klok staat immers 3 uur later. Gelukkig wacht er een comfortabel bed op ons.

Zondag 14 oktober: Little India

We sluiten onze weken vanmorgen af met een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet. Er is een overdekt terras bij het zwembad waar het, ondanks de regen heerlijk vertoeven is. Die regen was wel een klein dompertje, we hadden eigenlijk nog wel een paar uurtjes aan het zwembad willen zitten. Gelukkig is de temperatuur prima en valt er genoeg te zien in de omgeving. Het is enorm druk op straat en in de winkels, de lokale bevolking brengt deze regenachtige zondag winkelend door. Om even droog te kunnen lopen, gaan we een groot winkelcentrum in waar Johan een overhemd en shirt koopt. We lunchen nog een keer uitgebreid en proberen diverse Indiase gerechten uit, het smaakt ons uitstekend.

We eindigen de dag toch nog bij het hotelzwembad, zwemmen in de regen heeft ook wel wat. Het is Happy Hour bij de zwembadbar en we verwennen onszelf met een cocktail en wijntje, die achteraf helaas buiten de korting te vallen. Nou ja happy zijn we toch wel, je zit tenslotte niet dagelijks op een terras in Singapore. Als we rond een uur of 20.00 uur op de taxi staan te wachten valt het op dat er overal groepen mannen op straat zitten. Als ik de receptie vraag of er soms iets staat te gebeuren, blijken dit allemaal gastarbeiders te zijn die hun vrije zondag met elkaar op straat doorbrengen voor wat vertier. Oei, deze kant heeft Singapore dus ook.

En dan is de allerlaatste etappe van de reis aangebroken; de vlucht van Singapore naar Londen en daarna naar Amsterdam. De nachtvlucht van 14 uur valt eigenlijk best mee. De bemanning van Brittish Airways is supervriendelijk en attent. We kijken lekker filmpjes en dommelen regelmatig even in. We landen om 05.30 uur in een regenachtig Londen waar we na wat stress ivm zoekgeraakte boardingpassen bij Marjon en voor Johan een hele strenge security nog even tijd hebben voor een lekker bakje koffie. De vlucht naar Amsterdam gaat zo mogelijk nog voorspoediger en ook de bagage komt alweer keurig aan. In de aankomsthal worden we verwelkomd door Sandra, Edwin, Anouska en Lucas. Een maand geleden stonden we hier ook met elkaar. De tijd is omgevlogen, wat hebben we het fijn gehad, op deze herinnering kunnen we nog heel lang teren!

Dinsdag 9 oktober: na regen komt helaas geen zonneschijn

We hadden ons de laatste dag in ons strandhuis als luierdag voorgesteld, maar de weergoden hadden iets anders voor ons in petto. Het is vandaag echt Nederlands herfstweer. We prijzen ons gelukkig met alle goede dagen die we gehad hebben en trekken maar een extra trui aan. We bezoeken de Central Market in Adelaide waar we onszelf verwennen met een lekker gebakje. Daarna rijden we naar het toeristische kustplaatje Glenelg in de hoop dat het nog wat opklaart. Als dit niet gebeurt, trotseren we de regen voor een wandeling op de pier, zo zijn we in ieder geval lekker uitgewaaid.

Terug in ons huisje zetten we lekker de kachel aan en eten en drinken alle restjes op, morgen vliegen we immers terug naar Sydney.

Woensdag 10 oktober: we zijn er weer

We staan de hele vakantie al redelijk op tijd op maar vanmorgen is het voor ons doen echt vroeg, de wekker staat op 06.00 uur. We waren nog bang voor ochtendspits maar het is hier lang niet zo druk als in Sydney. We leveren onze Prado weer in en vragen of ze onze campingstoeltjes misschien willen hebben. Het zijn ontzettend aardige gasten bij het verhuurbedrijf, we hoeven meteen de huur voor de koelkast niet meer te betalen. Als we net in het vliegtuig zitten horen we dat het noodweer is in Sydney, we hebben nog geen toestemming te vertrekken. Uiteindelijk moeten we een uur wachten tot de onweer daar voorbij is. Wij vinden het allang best, alles beter dan turbulentie.

Dit keer gaan we vanaf het vliegveld met de trein naar Hornsby zodat Bob ons daar kan komen halen. Hij staat ons al op te wachten met zijn wollen muts op. Gisteren heeft hij weer een chemo gehad, en ondanks de nawerking staat hij er maar weer. Hoewel het door het slechte weer van de afgelopen dagen allemaal heel somber en nat is, voelt het een beetje als thuiskomen. ‘s Avonds eten we weer met de hele familie bij Dianne. We hebben een burrito avond, deze keer vanwege het feit dat Amy morgen voor 3 weken een rondreis door Egypte gaat doen. Het is wederom ouderwets gezellig.

Als we die avond moe maar voldaan ons bedjes induiken, merken we dat er door de enorme regenval opeens allemaal kikkers zijn gekomen die ons luidkeels verwelkomen.

Donderdag 11 oktober: de plantjes van Bob

We hebben vannacht allemaal niet super geslapen, de kikkers waren wel erg rumoerig. Het plan was vandaag naar Manly, een leuk stadje aan de kust, te gaan maar vanwege de regen schrappen we dat maar. De familie klaagt al maanden dat het zo vreselijk droog is, nu lopen de watertanks over. Voor ons balen maar niet meer dan een luxeprobleem, de regen was hier heel hard nodig om de zomer te overleven. We brengen de dag door met wat winkelen en klusjes. ‘s Middags wordt Lies door Bob ingewijd in de geheimen van het maken van de baskets. De basketverkoop is een uit de hand gelopen hobby van Bob waar hij nu een heel leuk zakcentje mee verdient. De klanten kunnen als Bob er niet is, zelf een basket pakken en geld in een houten kistje stoppen, iets wat bij ons niet voor te stellen is. Lies zorgt ervoor dat Bob voorlopig weer genoeg voorraad voor de verkoop heeft staan.

Ondanks de regen en 14 graden wordt er een BBQ gepland. We hebben deze reis wel gemerkt dat wij soms echte watjes kunnen zijn. In de outback stonden de campings helemaal vol, ook met tenten, terwijl wij ‘s avonds in ons huisje bij de kachel zaten te kleumen. We nemen ons voor in Nederland ook maar eens wat makkelijker te worden 🤨

Vrijdag 12 oktober: en zo is de laatste dag dan toch aangebroken

Omdat het weer nog steeds onbestendig is, besluiten we vandaag nog maar een keer voor een brekky bij de Nursery te gaan. Nu we nog met z’n zessen zijn kunnen we veel gerechten van de kaart delen wat Bob en Dianne samen nooit kunnen doen. Het is er fris en de heaters zijn al weggehaald. Lies en ik hebben een dekentje gevonden. Als David vraagt of er voor hem ook nog een dekentje is, wordt hij uitgelachen, wat moet zo’n grote vent nou met een dekentje. We genieten wederom van al het lekkers en tellen er alvast een extra pondje op de weegschaal bij.

Voor ons doen hebben we het de rest van de dag druk. We moeten cadeautjes voor iedereen kopen, koffers pakken en ons huisje schoonmaken. Maar als opeens de zon even doorbreekt weten we niet hoe snel we buiten moeten zitten, het zijn immers de allerlaatste Australische zonnestralen. Dan komt Mary ook nog een grote schaal vers gesneden fruit brengen omdat we dat wel konden gebruiken volgens haar. Wat een schat is het toch. En dan is het voor de allerlaatste keer een wijntje voor het eten, voor de laatste keer samen eten (pizza’s deze keer) en voor de allerlaatste keer koffie met een portje. We moeten nog maar even niet aan het naderende afscheid denken.

Zaterdag 6 oktober, van de outback naar de wijnvelden

Vanmorgen worden we inderdaad door de krijsende kaketoes gewekt. We zitten dus alweer vroeg op de veranda om nog een keer van het schouwspel te genieten. Hoewel we vandaag weer een lange reisdag voor de boeg hebben, gaan we eerst Quorn bezoeken. Quorn is een stadje waar de tijd stilgestaan lijkt te hebben, je waant je in een oude westernfilm. Vroeger was dit een welvarend stadje maar sinds de treinverbinding naar het binnenland niet meer gebruikt wordt is het verval ingetreden. Veel oude pandjes staan er leeg en verwaarloosd bij, jammer hoor. We bezoeken een voormalig warenhuis dat tot 2001 nog open was. Er zit nu een café en bakkerij in waar we de broodjes net uit de oven komen, gelukkig we kunnen weer lunchen straks.

Onderweg passeren we het plaatsje Burra, daar had ik al over gelezen en op mijn verzoek stoppen we speciaal daar voor de lunch. Als we het plaatsje inrijden herkennen we direct het theehuisje waar we 2 jaar geleden gezeten hebben, oeps. Toch is het leuk hier nog een keer rond te lopen, ook hier de western sfeer maar dan met goed onderhouden pandjes, waarschijnlijk vanwege de voor toeristen te bezoeken mijnen.

Hoe verder we naar het zuiden rijden hoe agrarischer, en kaler de omgeving wordt, Johan begint zich al zorgen te maken of er nog wel wijnvelden komen. Maar als we de Barossa Valley inrijden, verandert het landschap volledig en zien we volop wijngaarden. We passeren nu regelmatig een plaatsje en alles ziet er zeer welvarend en verzorgd uit, wat een tegenstelling met waar we vanmorgen verbleven. Ons huisje ligt midden in het stadje Tanunda. Het is een levendig stadje waar de Duitse invloeden nog goed te zien zijn. We hebben alweer een groot huis met deze keer wel vier slaapkamers. We slaan een verse voorraad proviand in en kopen bij de plaatselijke liquorstore een Riesling van een plaatselijk wijnhuis. Gisteren waren we helemaal blij met de fles Riesling die we bij een supermarktje onderweg hadden gekocht. Toen we hem bij het BBQ-en openmaakte, bleek het een alcoholvrije wijn te zijn die ook nog eens niet te drinken was. De kant en klaar maaltijd van quiche en lasagne valt wat tegen, maar de wijn smaakt ons des te beter. We besluiten morgen maar eens bij dit wijnhuis langs te gaan.

Zondag 7 oktober: wijn, wijn en nog eens wijn

Vannacht is de zomertijd ingegaan, we waren gelukkig gewaarschuwd maar we zijn helaas wel een heel uur kwijt. Tsja we willen er alles uithalen en we hebben het ook zoooo druk. We beginnen vanmorgen bij Peter Lehman, het wijnhuis van de Riesling uit Tanunda. We mogen er 5 wijnen uitzoeken om te proeven, de prijs per fles varieert van 15 – 50 euro. We proeven verschillende soorten maar vinden ze geen van allen lekker, dat valt ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Als we het etiket van de wijn die we gisteren gekocht hebben laten zien wordt deze direct onder de toonbank vandaan getoverd. Wat wij net geproefd hebben zijn hun kwaliteitswijnen, wat wij gekocht hebben zijn de de consumentenwijnen die naar de liquorstores gaan. Een echte verfijnde smaak blijken we dus niet te hebben.

Daarna rijden we op advies van een andere toerist naar Maggie Beer’s farmhouse. Later horen we dat dit een beroemde Australische kokkin is o.a.bekend van Masterchefs Australië. Dit was echt een goed advies. De winkel ligt in een prachtig park, er worden dagelijks kookdemonstraties gegeven. Alle producten die ze verkopen kun je onbeperkt proeven. Er liggen de lekkerste jams, chutneys, sauzen, mousses enz, enz. We proeven zo’n beetje alles wat er ligt en gaan natuurlijk niet met lege handen de deur uit. Daarna brengen we een kort bezoek aan het exclusieve wijnhuis Penfolds waar we de wijn met een waarde van 100 euro zelfs uitspugen omdat er zo’n vreselijke eikenhouten smaak aanzit.

Toevallig komen we langs een Australian Grillmaster competition. Stoere mannen met baarden zijn hier al sinds gistermorgen bezig met het bereiden van de ultieme slowcooked steak. Ze hebben hiervoor allemaal meerdere soorten BBQ’s gebruikt. We hebben mazzel want ze moeten net het resultaat naar de jury brengen en we mogen er wat van proeven. Dat vinden we dan weer wel heerlijk smaken.

Als laatste staat een bezoek aan Jacobs Creek op het programma, de verwachtingen zijn hooggespannen. Ook dit huis ligt op een prachtig terrein. We hadden een enorme drukte en commercieel gedoe verwacht maar dat valt alles mee. We worden door een hele enthousiaste dame geholpen en krijgen champagne en diverse soorten witte en rode wijn te proeven. Als “dessert” krijgen we een heerlijke Botrytes Semillon vintage wijn uit 2013 te drinken. Ze heeft er zelf blijkbaar plezier in want ze schenkt ook nog eens een hele oude port voor ons in. Zeer voldaan gaan we met een fles bubbels en een fles dessertwijn de deur uit. Onze dag kan niet meer kapot

Dan wordt het de hoogste tijd iets te eten. We picknicken bij de Whispering Wall, een stuwdam van 140 meter waarbij je aan de ene kant iets kunt fluisteren wat je aan de andere kant kunt horen. Grappig te zien hoe iedereen dit uitprobeert. De rest van de reis naar de kust is minder spectaculair, we doorkruisen nou niet echt het mooiste deel van Adelaide, om over de vele stoplichten nog maar te zwijgen.

Ons laatste huis ligt aan de kust en hebben we via Airbnb geboekt. Omdat we hier 3 nachten blijven hoop ik maar dat het niet tegenvalt. Nou dat valt het zeker niet, het huis ligt in een hele luxe wijk. We hebben een etage van een villa met een overdekt terras dat uitkijkt op zee, hier houden we het de komende dagen wel uit.

Maandag 8 oktober: de bucketlist

Hoe heerlijk is het om zo uit bed met een kop koffie op het terras naar de zee te staren. We doen het maar eens heel rustig aan vanmorgen. Ontbijtje op het terras en daarna nog maar een kopje koffie. De welkomstcake moet immers ook op en de passievrchtensausvan Maggie Beer smaakt er uitstekend op.

Dan staat ons nog een laatste klus te wachten; het bezoek aan wijnhuis Hardy’s wat hoog op de bucketlist van de heren staat. Midden in de McLaren Valley ligt het statige pand van Tintara Hardy’s. Er is een interessante tentoonstelling over het ontstaan van het merk en het productieproces. Daarna is het proeven geblazen. We hebben weer geluk, als we aankomen zijn we de enigen en ook deze dame is zeer enthousiast. We proeven zo’n beetje alles van de wijnkaart, de dame blijft maar inschenken om ons toch vooral de verschillen te laten proeven. Als afsluiter krijgen we nog een hele bijzondere vintagewijn. Niet te betalen, maar zoooo lekker.

Een betere afsluiting van het bezoek aan de wijnhuizen hadden we ons niet kunnen wensen. In opperbeste stemming rijden we terug naar ons huisje en kopen lekker vis voor op de BBQ (en een fles goedkope Hardy,s bij de liquor store). Dat het weer inmiddels volledig is omgeslagen mag de pret niet drukken. De strandwandeling die we gepland hadden schrappen we maar, de dolfijnen die hier zouden zitten laten zich met zo’n ruwe zee toch niet zien.

Donderdag 4 oktober, een bijzondere dag

Er zijn zoveel mooie off-road routes in Flinders, we moeten echt keuzes maken. We gaan al vroeg op pad en rijden door 1 van de mooiste kloven van dit deel van het park. Het is moeilijk te beschrijven hoe mooi de kleuren van het landschap hier zijn, je wordt er stil van. Daarnaast is het ontzettend leuk om de verschillende soorten kangoeroes en emoes te spotten. Als we door de Brachina Gorge rijden zien we in de rotsen zowaar de yellow footed rock wallaby, die nog maar op een aantal plaatsen in Australië te zien zijn. Het zijn een moeder en kind en vooral de moeder ziet er zo mooi uit, een genot om naar te kijken.

Ons volgende reisdoel is het Prairie hotel in Parachilna, een gehucht met alleen een oud treinstation en dit hotel. Het Prairiehotel is een populaire stop tussen Adelaide en Ayers Rock. Hier ga je naar toe om hun beroemde native burgers te eten. Je kunt kiezen uit een burger van kangoeroe, kameel, emoe of geit. Voor degenen die zich hier niet aan willen wagen kun je ook kip en rundvlees bestellen. Lies, David en ik gaan aan de burgers met kameel, emoe en kangoeroe.

Na deze heerlijke lunch rijden we door naar het plaatsje Blinman, die uit wel 18 inwoners bestaat. Vroeger welvarend ivm de kopermijn, nu afhankelijk van de toeristen die de mijn of de plaatselijke bakker bezoeken. We kopen een potje quandongjam (oorspronkelijke bushvrucht) en lekkere taartjes bij de bakker om zo onze bijdrage aan het voortbestaan van het dorpje te leveren.

Als we aan het eind van de middag terugrijden is het oppassen geblazen, de kangoeroes zijn zeer actief en hupsen links en recht zo de weg over. We hebben haast om thuis te komen want het is vandaag eindelijk zonnig en we willen de zonsondergang zien. We rijden naar het uitkijkpunt in Rawnsley, gebruiken de auto als windscherm en genieten met een glaasje bubbels van de ondergaande zon. Geen spectaculaire sunset, maar wel een mooie afsluiting van ons heerlijke verblijf in Flinders Ranges.

Vrijdag 5 oktober: terug in de tijd

Helaas is vandaag dan toch echt een einde aan ons bezoek aan Flinders gekomen. Twee jaar geleden vonden we het er al fantastisch en daar doet dit bezoek niet aan onder. De kangoeroes zijn vanmorgen wederom zeer actief, hele groepen vliegen de weg over. Het is net of ze ergens op tijd moeten zijn. We stoppen voor een kop koffie in Hawker, de hoofdstad van het gebied. Het enige café in het plaatsje is gesloten wegens technische mankement. In het nabijgelegen hotel waar naar verwezen wordt zijn er geen koffiebonen meer. Het supermarktje verkoopt gelukkig ook koffie en doet dus goede zaken.

We rijden een alternatieve route naar Quorn. Het is nog maar lente maar de velden hier zijn enorm droog, we zien zelfs dode koeien en schapen liggen. We gaan nog een laatste keer een off-road door een kloof en zien als afsluiter nog een kangoeroe met een jong in haar buidel, joepie daar hoopten we nog op. We komen al lekker op tijd aan in Quorn waar onze volgende accommodatie is, altijd weer spannend. Via een enorme oprijlaan komen we bij een echt Australisch landhuis aan, wow. Het huis is heel groot met aan alle kanten een veranda en ligt op een enorm terrein met de prachtigste bomen en planten. Het is een kakofonie aan vogelgeluiden, we zijn onder de indruk. Als we aan ons welverdiende drankje op de veranda zitten, merken we alleen dat er hier ook vliegen zijn, tsja je kunt ook niet alles hebben.

Het is vandaag aanzienlijk warmer dan de vorige dagen, we steken de BBQ maar weer eens aan. Bij schemering komen er honderden witte kaketoes in de bomen zitten, ze maken een oorverdovend lawaai, we weten niet wat we zien. Van het een op het andere moment is het muisstil en zien we ze ook niet meer. We vragen ons af of we morgenochtend bij zonsopgang hetzelfde ritueel te horen krijgen. Als we ‘s avonds aan de koffie zitten te turen in de met schijnwerpers verlichte tuin, zien we nog een kleine wallaby. Hoewel we daarna nog een uur muisstil hebben gezeten blijft het daar helaas bij en duiken we maar lekker onze warme bedjes in.

Dinsdag 2 oktober: volgeladen naar de Outback

Om 8 uur vanmorgen wordt onze 4WD Prado afgeleverd. Een stoere witte bak waar we met gemak onze 2 tassen bagage in kwijt kunnen. Maar dat is van korte duur want we gaan namelijk eerst uitgebreid shoppen. Wijzer geworden van onze reis 2 jaar geleden hebben we besloten een koelkast in de auto te huren en ook stoeltjes te kopen. Thuis hadden we al uitgezocht dat die hier voor 6 euro te koop zijn bij de K markt. We moeten ook voor een aantal dagen levensmiddelen en water meenemen want dat is in de Outback moeilijk te krijgen. Het is bijna al een uitje in de mega shppingmall rond te lopen. We slaan flink in en krijgen het allemaal maar net in de auto. Het is inmiddels 10.30 uur en de hoogste tijd op pad te gaan, we hebben ruim 400 km voor de boeg. De stemming is opperbest, we gaan een nieuw avontuur tegemoet.

Onderweg stoppen we bij Lake Bumbunga, een zoutemeer ook wel Pink Lake genoemd. Je moet een beetje geluk hebben want het meer moet droog staan om deze kleur te krijgen. Maar het geluk lacht ons toe, het meer is helemaal wit met een roze gloed. We hebben dit nog niet eerder van zo dichtbij gezien, echt gaaf. In een park in de wijnstreek Clare Valley wijden we onze stoeltjes in voor de lunch. Daarna is moeten we voortmaken om voor de schemering in Flinders aan te komen. Langzaam verandert het landschap. Het wordt steeds rustiger op de weg, de aarde kleurt rood en de bergen van Flinders Ranges komen in zicht.

Lies verheugt zich er enorm op om eindelijk kangoeroes te zien, maar helaas, de eerste kangoeroes die we tegenkomen zijn de aangereden kadavers langs de kant van de weg. De rit verloopt verder vlot en we zijn ruim voor het donker wordt bij Rawnsley Park Station, een voormalige schapenfarm waar we voor 3 nachten een cabin gehuurd hebben. We hebben alweer geluk, we krijgen een gloednieuwe cabin toegewezen.

We drinken nog een wijntje op onze veranda en gaan dan snel naar binnen, het koelt hier behoorlijk af als de zon onder is. We zetten de airco weer op verwarmen en bakken het BBQ vlees maar in de koekenpan.

Woensdag 3 oktober: aan de wandel en ontmoeting met oude bekenden

We beginnen ons al aan te passen aan de Australische cultuur. We houden het nog maar net, of net niet, vol om tot 22.30 uur wakker te blijven en worden steevast tussen 06.00 en 07.00 wakker. We hoeven de wekker niet meer te zetten. Er staat vandaag een wandeling op het program naar de rand van de krater van Wilpena Pound, De wandeling en het uitzicht zijn de moeite waard en bovendien is het heerlijk (en nodig) weer eens wat te bewegen.

In de middag rijden we onze eerste off-road scenic route en zien we volop kangoeroes en emoes. Hoewel de streek heel droog is, staan de velden vol met bloemen die op het punt staan uit te komen, een prachtig gezicht. We komen overigens nog een ander diersoort tegen die we ons nog maar al te goed herinneren van ons vorige bezoek, de vliegen. Dit hadden we niet verwacht in de lente. Het is gelukkig iets minder erg dan toen, maar je laat het wel uit je hoofd om buiten iets te eten.

Bij onze accommodatie ligt het Woolshed restaurant dat bekend staat om het schapenvlees. Er is vanavond een buffet waar heerlijk gegrild vlees geserveerd wordt. Volgens (alleen in Australië geldende) traditie wordt de avond met een portje als slaapmutsje afgesloten.

Zaterdag 29 september: hapje eten bij de buren

Vandaag doen we het rustig aan. We draaien wat wasjes en gaan met

Dianne de bush in. De helft van de grond waarop de 2 huizen staan is gecultiveerd en onderhouden. De andere helft gaat de vallei in en is in de loop van de jaren volledig overwoekerd. Tijdens ons bezoek 2 jaar geleden zijn we rot halverwege gekomen omdat we onder de bloedzuigers kwamen te zitten. Die komen we nu niet tegen en we banen ons een weg door de begroeiing tot zover we kunnen komen. Omdat het zo steil afloopt kunnen ze niets met deze grond. Omdat het een onderdeel van een National Park is, mogen ze er ook niets op doen. Je moet er niet aan denken als hier een bosbrand uitbreekt.

‘s Avonds zijn we uitgenodigd bij John en Mary voor een hapje en een drankje. We voelen ons wat schuldig dat zij dit ook al voor ons doen en besluiten hutspot met rookworst en bosbessencrumble voor hen te maken. We maken een enorme pan zodat Bob voor de komende maanden een makkelijk maaltje in de vriezer heeft. Zonder keukenweegschaal en gebruiksaanwijzing voor de combimagnetron kost het bakken van de crumble de nodige zweetdruppels, maar uiteindelijk ziet de crumble er ongeveer hetzelfde uit als thuis.

Het hapje en drankje bij de buren blijkt iets uitgebreider dan we verwacht hadden. Er komt een tafel vol met de lekkerste dingen. Mary heeft volgens ons de halve delicatessenwinkel leeggekocht. Daarnaast staat er wederom een grote schaal grote garnalen en we spoelen alles weg met een overheerlijke Australische champagne. Dianne wilde eigenlijk alleen blijven voor een drankje maar kon al dit lekkers niet weerstaan en blijft ook eten. Als we al bijna geen pap meer kunnen zeggen wordt er een grote pavlova uit de oven gehaald met ijs en vers fruit. Als we denken dat we klaar zijn met eten hebben we het mis want bij de koffie wordt een enorme schaal met baklava op tafel gezet. We hebben wederom een hele gezellige avond en gaan alweer rollend naar huis. Morgen moeten we misschien toch maar eens op die weegschaal gaan staan.

Zondag 30 september: lazy Sunday

We zitten allemaal nog zo vol van gisteravond dat we nauwelijks ontbijten. We bezoeken een tentoonstelling voor oude ambachten in het park, wat boven verwachting interessant is. In het park komen we heel toevallig Nellie tegen. Zij is een vriendin van de familie die

David en ik 2 jaar geleden ook zijn tegengekomen. Ze nodigt ons direct uit om met z’n allen bij haar te komen eten. Of dat nog gaat lukken voor ons vertrek is maar de vraag, maar het is ontzettend gastvrij, wij zouden dat niet snel doen in Nederland.

We hebben geen zin om te koken en eten heerlijk fish&chips bij Berowra Waters. Den is het alweer tijd om onze koffers te pakken, morgen vliegen we naar Adelaide voor onze rondreis in Zuid Australië.

Maandag 1 oktober: het gewicht naar Adelaide

Toen ik vanmorgen de badkamer inliep had iemand de weegschaal pontificaal in het midden gezet, er was dus geen ontkomen meer aan. Wat ik al vermoedde bleek te kloppen, 2 kilo erbij. Uiteraard zijn we allemaal op de schaal gegaan en de schade was bij iedereen 2 kilo, we zitten op de helft van de vakantie dus dat beloofd nog wat. Ook onze bagage heeft last van overgewicht, het kost ons nog moeite binnen het limiet te blijven. Het voelt het een beetje of we vandaag al afscheid moeten nemen van Bob en Dianne. We drinken koffie op de veranda van Dianne. Wat een uitzicht, dat moet een genot zijn om hier iedere dag je koffie te kunnen drinken. Bob heeft als afscheid nog een heerlijke BBQ lunch gemaakt. We proosten nog maar een keer op alle gezellige dagen samen, gelukkig komen we over 10 dagen nog even teug.

We vliegen om 17.00 uur naar Adelaide, een vlucht van ca. 2 uur. Alles verloopt zeer vlot en we zitten om 20.00 uur ‘s avonds heel gezellig aan een hapje en een drankje in ons hotel. Ons hotel ziet er trouwens heel leuk uit, in Australische saloon stijl en art deco ingericht. Er heerst een relaxed sfeertje. We zijn allemaal zo moe dat we er vroeg in liggen vanavond, morgen wacht ons een lange reisdag.

Vrijdag 28 september: aan het werk

Onze rustdag wordt vandaag ingevuld als een werkdag. De mannen moeten de nieuwe droogmolen plaatsen en de omgevallen boom moet worden verwijderd. De dames gaan vandaag kroketten maken volgens het recept van tante Aaf. De buurvrouw komt met allerlei Australische hoofddeksels aan om ons te beschermen tegen de Australische zon. Het is leuk om zo met z’n allen in de tuin te werken. David loopt met een enorme kettingzaag rond en Johan rijdt in oude truck over het terrein om al het hout af te voeren.

De dames ontdoen 10 kilo drumsticks (vers bij de slachterij gehaald) van vel en bot en maken een enorme pan ragout. Het kost wat moeite de ragout op tijd afgekoeld te krijgen voor het rollen van de kroketten. We nemen dus maar genoegen met een beetje misvormde schijven, het gaat tenslotte om de smaak. We bakken de kroketten op speciaal verzoek van Jake, wiens verjaardag ook gevierd wordt. Ons harde werken wordt beloond, de kroketten zijn heerlijk. Dit gaan we thuis zeker ook proberen te maken, dus wie van kroketten houdt…….

Donderdag 27 september: just around the corner

Vandaag heeft Amy een uitje voor ons georganiseerd. We gaan de wandeling tussen Coogee Beach en Bondi Beach in Sydney doen. Deze wandeling loopt helemaal langs de kust en zou ca. 5 kilometer moeten zijn. Bob twijfelt of hij dit aankan maar wil eigenlijk niets missen. Bovendien spreekt de lunch (met een wijntje natuurlijk) die we in Bondi Beach gepland hebben hem wel aan. We hebben alweer mazzel, we hebben een strakblauwe lucht.

De wandeling is fantastisch. We hebben prachtige vergezichten en de zee is zo mooi van kleur. Het is een gaaf gezicht om naar alle surfers de kijken. En als we dan ook nog een walvis in de verte zien, kan de dag niet meer kapot. Doordat het kustpad op een aantal plaatsen afgesloten is, lopen we aanzienlijk meer dan 5 kilometer, daarnaast moeten we steeds trappen op en af. Voor de 81-jarige Bob eigenlijk veel te zwaar. En iedere keer als we zeggen dat we er na de volgende bocht zijn, volgt er weer een nieuwe bocht. Drie uur later zitten we voldaan aan de lunch in Bondi. Het was een heerlijke wandeling, hij kon ons niet niet lang genoeg duren.

‘s Avonds proberen we met de BBQ bij ons huisje de beroemde Cobb zalm te maken voor Bob en Dianne, maar dat blijkt met toch wat lastiger dan gedacht. Uiteindelijk wordt er toch een heerlijk stukje zalm op tafel getoverd die we ons allemaal goed laten smaken.

Dinsdag 25 september Blue Mountains

Vandaag gaat een lang gekoesterde wens van Johan en Lies in vervulling, we gaan naar de Blue Mountains. Gelukkig is het droog en veel minder somber dan gisteren. Het is 2 uur rijden om bij de 3 Sisters, het belangrijkste uitkijkpunt van de Blue Mountains te komen. Het is veel helderder dan toen wij er 2 jaar geleden waren en je ziet nu duidelijk de blauwe gloed boven de eucalyptusbomen. Je kunt begrijpen dat dit park op de Werelderfgoedlijst staat. Na de nodige foto’s te hebben genomen, rijden we door naar het noorden van de Blue Mountains waar ook de botanische tuinen zijn. Hier ligt een restaurant op een heuvel met een prachtig uitzicht waar de familie ons graag mee naar toe wil nemen. We hebben echter pech, het restaurant is op dinsdag gesloten. Gelukkig is er een kiosk open waar we wat te eten kunnen kopen. We kopen lekkernijen en eten deze op het terras van het restaurant. Het uitzicht is spectaculair. In de botanische tuinen zijn de mooiste planten te vinden, vooral de dames genieten van de wandeling.

Dan is het de hoogste tijd aan de terugreis te beginnen, ondanks de avondspits hebben we niet al te veel files. Al met al weer een heerlijke dag!

Woensdag 26 september: het komt met bakken uit de hemel

Vanmorgen worden we allemaal wakker van een enorme donderslag en kletterende regen op het dak. Daarnaast is het met 11 graden echt koud, onze airco staat op volle toeren te draaien om het huisje warm te krijgen. We zouden met Bob wat gaan toeren maar Bob vertrouwd het niet met zijn gladde banden op de weg. We besluiten op pad te gaan voor een nieuwe droogmolen voor Bob en lopen 2 uur bij de Woolworths om lekkere dingen in huis te halen.

Het blijft maar gieten, het gaat zelfs nog over in hagel. We zitten de middag verplicht binnen bij de kachel. We balen een beetje want we hadden Bob en Dianne uitgenodigd om de speciale zalm die Lies en Johan op de BBq bij het huisje te maken, we hebben veel moeite gedaan alle spullen ervoor te kopen. Uiteindelijk besluiten we het voor die avond maar af te blazen. Hopelijk is het weer morgen beter.

Zaterdag 22 september: Diannes Taco Diner Night

We beginnen al aardig te wennen aan ons ochtendritueel hier. We starten heel rustig met koffie en ontbijt, daarna snel onder de douche en dan om 10 uur koffiedrinken bij Bob. Het is warm genoeg om buiten koffie te drinken en Jake, Sam en Isabella zijn er ook. Hoewel de tuin enorm groot is kan Isabella er niet los rondlopen. Hier hebben ze een slimme oplossing voor gevonden, een elektrische auto met afstandsbediening waarin ze als een koningin over het hele terrein rondgereden wordt. Bob heeft vanmorgen behoorlijk wat baskets verkocht en moet aan het werk om een nieuwe voorraad te maken. Wij gaan lekker even naar ons huisje en genieten onder de veranda van het lentezonnetje.

Veel te snel is het alweer tijd om thee te drinken bij Bob waar we kennismaken met John, de eigenaar van ons huisje. John is een hele sympathieke vent van begin 60. Hij heeft al veel gereisd en geeft ons en aantal tips voor van alles wat mis zou kunnen gaan tijdens onze 4WD trip in Flinders volgende week. We waren niet van plan vast te komen zitten in rivierbeddingen en kangoeroes aan te rijden, maar we weten in ieder geval wat we dan moeten doen.

Die avond zijn we uitgenodigd voor een traditioneel Taco Diner bij Dianne. Zij doen dit bij speciale gelegenheden zoals verjaardagen, of omdat de “Dutchies” er zijn. Het is volle bak want Amy en haar vriend Donny zijn er ook. Rocky (de bulterriër van Amy) is niet gewend aan zoveel mensen en is zo van slag dat hij in zijn kennel onder het huis moet.

Dianne heeft het er maar druk mee ons allen van eten en drinken te voorzien. Het eten is heerlijk, we bedenken dat we het thuis ook wel weer eens klaar kunnen maken. Daarnaast gaan de gin- tonics met grapefruit uit eigen tuin er in als limonade. Vanavond maar geen glaasje port als slaapmutsje.

Zondag 23 september: een zondagse wandeling in het park en een fantastisch buffet

Omdat het prachtig weer is, besluiten we vandaag een lekkere wandeling in het plaatselijke park te maken. Het park is enorm uitgestrekt en heeft tuinen uit verschillende werelddelen. Lekker om even te bewegen, we groeien hier anders dicht met al dat eten en drinken dat we doen. In ons huisje staat een weegschaal, maar we durven er alle vier niet op te gaan staan. Persoonlijk weet ik wel hoe laat het is, want mijn broeken gaan met de dag strakker zitten.

De dames rijden nog even langs de Aldi, echt een uitkomst hier voor de boodschappen en de mannen gaan nog even aan een drankje. Dan maken we ons klaar voor het diner, we hebben John en Mary namelijk uitgenodigd voor een etentje. We gaan naar het Burowra Waters restaurant waar ze in het weekend een uitgebreid seafood buffet hebben. Het buffet is heerlijk, schalen vol krab, garnalen, mosselen en oesters maar ook vleesgerechten en salades. Als klap op de vuurpijl is er nog een toetjesbuffet waar allerlei dingen op staan die wij niet kennen. Daar moeten we dus wel van proeven. We gaan allemaal zo’n beetje rollend het restaurant uit, maar het was erg gezellig. Ik neem me voor de eerstkomende dagen niets meer te eten.

Maandag 24 september: het kan hier ook koud zijn

Als we vanmorgen uit bed komen is het echt fris in huis. Het is voor het eerst dat we een airconditioning gebruiken als verwarming maar we zijn er blij mee. Bob wil ons de omgeving laten zien. Het is fijn dat we zijn auto hier onbeperkt mogen gebruiken, we hoeven zo zelf geen auto te huren. Voor Bob is het fijn dat David rijdt, dan hoeft hij al die einden niet te rijden. Het weer is somber en het regent licht, jammer hoor. Het valt ons weer op dat de afstanden hier best groot zijn. Je bent al snel een paar uur onderweg. Toch is het leuk weer een stukje van de omgeving te zien en met Bob erbij is het altijd gezellig. Als we thuiskomen ontdekken we dat er een grote boom is afgebroken en boven op de waslijn (vol wasgoed) van Bob is gekomen. De palen van de waslijnen zijn niet meer te redden, er moet een nieuwe komen. Dat kan een mooi klusje voor de mannen zijn als het droog is.

‘S Avonds drinken we samen met Dianne koffie bij Bob, jawel met een glaasje port. Er is nog een doos vol met oude foto’s van tante Aaf die Dianne met Johan en Lies door wil lopen. Gelukkig herkennen Johan en Lies een aantal mensen op de foto’s wat voor Dianne weer een stukje uit de familiehistorie verduidelijkt. Als we in het donker terug naar huis lopen, spotten we eindelijk een walllaby in onze tuin. Hij sprint weg zodra we de zaklamp op hem schijnen, maar we hebben er een gezien gelukkig.